سیاست می تواند غیرقابل پیش بینی باشد. همانطور که شبه شناسان خوش شانس هستند که نظرسنجی های گسترده و اعداد جمع آوری کمک های مالی را برای پیش بینی نتایج انتخابات انجام می دهند ، به دلایل مختلف هنوز مدل ها می توانند در پیش بینی آنها اشتباه کنند. منابع خطای قابل توجه شامل تعصبات سیستماتیک در نظرسنجی ها یا تغییر در رقابت در هفته آخر تبلیغات ، پس از پایان نظرسنجی بیشتر نظرسنجی ها است. هر دوی این موارد به توضیح ناسازگاری بدنام در سال 2016 کمک می کند. اما زمانی قبل از دوران معاصر شیفته نظرسنجی بود که اشتباهات عمدتا به دلیل کمبود داده بود.

اقتصاد دانمدل کاملاً جدید پیش بینی برای سنای ایالات متحده به کشف ناآرامی های تاریخی کمک کرده است. با انتخاب مجدد آن در انتخابات گذشته ، از سال 2000 با موفقیت 94٪ از مسابقات سنا را پیش بینی کرده است. با این حال ، در مسابقات بدون داده های نظرسنجی یا تعداد جمع آوری کمک مالی ، مدل ما چیز کمی برای جویدن دارد. دقت آن در انتخابات قبل از آغاز قرن کنونی بسیار کمتر از سالهای بعد است. ما می توانستیم نتیجه فقط 82٪ از مسابقات را بین سالهای 1972 و 1998 پیش بینی کنیم.

نه مورد از ده مورد برتر پیش بینی ما در انتخابات سنا بود که قبل از سال 2000 برگزار شد. در شدیدترین موارد ، نامزدهایی که فقط 2-3٪ شانس پیروزی به آنها داشتیم در نهایت ناراحتی ایجاد کردند. (اگرچه این ارقام قابل توجه است ، اما قابل توجه است که پیش بینی ما هنوز به خوبی کالیبره شده است. وقتی می گوییم نامزدها ، مثلاً 5٪ احتمال برنده شدن دارند ، از هر 20 نفر از این تعداد یک نفر برنده می شود).

این سوires استفاده ها چندین مورد در مورد سیاست آمریکا به ما می آموزد (و چند مورد در مورد پیش بینی) اولاً ، رقابتهای سنا در دهه 1970 فقط به دلیل “اصول” سیاسی موسوم به انتخابات بسیار ضعیف قابل پیش بینی بود – یعنی چگونگی شکست دولت در مسابقه سنا در آخرین بار و اینکه آیا یک عضو در صندوق رای بود. دوم ، در دسترس بودن داده های جمع آوری کمک مالی در دهه 1980 ، توانایی ما را در سنجش میزان اشتیاق رأی دهندگان به رقیبان افزایش داد. و سوم ، سطوح مدرن حزب گرایی پیش بینی نتایج مسابقات سنا از آخرین رای گیری ریاست جمهوری در یک ایالت معین را بسیار آسان تر کرده است.

بزرگترین دست نخوردن مدل ما را در نیوهمپشایر در سال 1978 در نظر بگیرید. توماس مک اینتایر ، سناتور فعلی دموکرات ، دو بار دوباره انتخاب شده بود و مرتباً از نامزدهای ریاست جمهوری دموکرات بهتر عمل می کرد. در سال 1972 وقتی جورج مک گاورن ، نامزد حزب دموکرات ، فقط 35٪ از گرانیت استاترها را از آن خود کرد ، مک اینتایر با 57٪ آرا دوباره انتخاب شد. مدل ما احتمال شکست در سال 1978 را فقط 3٪ قرار داده بود (نمودار را ببینید). با این وجود گوردون همفری ، جمهوریخواه ، او را کتک زد.

انتخابات پس از شکست آقای مک اینتایر قابل پیش بینی تر بوده است. به طور متوسط ​​، حاشیه خطای پیش بینی شده مجلس سنا در برآورد سهم آرا Democratic دموکرات ها در هر ایالت مشخص از 30 درصد در سال 1972 به 18 امتیاز امروز کاهش یافته است. و برای ایالات که به شدت نظر سنجی می شوند ، فواصل عدم اطمینان می تواند به اندازه هفت یا هشت امتیاز باشد. به عنوان مثال ، مدل ما تصور می کرد ران جانسون ، که در سال 2010 به عنوان سناتور جمهوریخواه برای ویسکانسین انتخاب شد ، فقط 6٪ احتمال دارد که بر کسری هفت نمره غلبه کند در ایالتی که از سال 1988 به کاندیداهای ریاست جمهوری دموکرات رای داده است. اقتصاد دانمدل جدید سنا به ما یادآوری می کند که حتی در دوران بیش از حد قطبی نیز می توان اتفاقات غیر قابل پیش بینی رخ داد.

یادداشت سردبیر: این مقاله برای اولین بار در خبرنامه هفتگی “بررسی و تعادل” در مورد سیاست های آمریکا آمده است. برای دریافت آن می توانید در اینجا ثبت نام کنید.