سپس موج مغزی آمد. اگر کشاورزان می توانستند گاوهای کامل را به کمپوست تبدیل کنند، چرا در مورد انسان ها هم همینطور نیست؟ یک دهه پس از ارائه این ایده در پایان نامه کارشناسی ارشد خود، خانم اسپید اکنون Recompose، یک مرکز “کمپوست سازی انسانی” در سیاتل را اداره می کند. برای بسیاری، جویدن این ایده دشوار است. یک بدن در یک ظرف در کنار خرده‌های چوب، کاه و یونجه قرار می‌گیرد که با هم فضایی گرم از کربن، نیتروژن، اکسیژن و رطوبت ایجاد می‌کنند. سپس تا دوازده هفته باقی می ماند و در طی آن میکروب ها به تجزیه آن کمک می کنند. ممکن است همه چیز نسبتاً وحشتناک به نظر برسد، اما این روند با یک تپه کوچک خاک به پایان می رسد که سپس به خانواده ها داده می شود و می توان از آن برای کاشت درخت یا پرورش گیاهان استفاده کرد. اواخر این ماه، نیویورک ششمین ایالتی خواهد شد که اجازه آن را می دهد.

این ایده خالی از مخالفان نیست. برای گروه‌های مذهبی با آداب و رسوم سخت دفن، این برخلاف آموزه‌های اصلی است. ادوارد مچمن، مدیر سیاست عمومی اسقف نشین نیویورک، استدلال می کند که اعتقاد کلیسای کاتولیک به «وحدت جسم و روح» این روند را بی احترامی می کند و «نقض حیثیت» می کند. کنفرانس کاتولیک ایالت از اینکه “بدن انسان زباله خانگی نیست” ابراز تاسف می کند و می گوید که کمپوست سازی “برای پیرایش سبزیجات و پوسته تخم مرغ مناسب تر است”.

با این حال، مزایای زیست محیطی واضح است. هر سال، تدفین در گورستان‌های سراسر کشور به مقادیر زیادی فولاد و بتن برای تقویت قبرها و همچنین میلیون‌ها لیتر مایع مومیایی‌کننده نیاز دارد که مواد شیمیایی مضر را به داخل زمین نفوذ می‌کند. در همین حال، سوزاندن یک جسد، دی اکسید کربنی را منتشر می کند که معادل 750 کیلومتر رانندگی با خودرو است.

از طرف دیگر، کمپوست انسانی کاملاً سبز است. لوایحی وجود دارد که آن را قانونی می کند که در حال حاضر در پنج ایالت از جمله نوادا، مینه سوتا و کانکتیکات در حال بررسی است. Recompose چندین هزار نفر از سراسر کشور را در لیست انتظار خود دارد که یک چهارم آنها زیر 49 سال سن دارند. در حالی که بسیاری از آنها به طور غریزی از این ایده منفور هستند، به نظر می رسد صنعت کمپوست انسانی در خاک حاصلخیز در حال رشد است.