مشهودترین تفاوت بین کنفرانس حزب محافظه کار و کنفرانس حزب کارگر ، حس لباس پوشیدن با سن است. کنفرانس حزب محافظه کار پر از جوانانی است که مانند افراد تاجر میانسال لباس می پوشند. سبک ترجیحی کت و شلوار آبی با پیراهن و کراوات است اما چند روحیه ماجراجو مربع های جیبی ، کتهای کمر (در بعضی مواقع با رنگ روشن) و ساعت های جیبی را به آن اضافه می کنند.

کنفرانس حزب کارگر پر از بچه های بوم دار پیر مانند لباس دانش آموزان بود. سبک ترجیحی تی شرت ها (که اغلب چهره قهرمانان مارکسیست مانند Che و آرم غول های راک مانند Pink Floyd و Led Zeppelin را دارند) ، شلوار جین و مربیان است. مشکلی که در این سبک وجود دارد این است که متناسب با افراد مسن است – و این همان چیزی است که بسیاری از آنها هستند – حتی کمتر از لباس های آبی مناسب جوانان: تی شرت ها برای داشتن شکم های برآمده فشار می آورند. شلوار جین خیلی تنگ است مربیان بد بو به نظر می رسند تصور کلی مربوط به نوجوانی است که قربانی پیری زودرس شده است: در همان لباس گیر افتاده اما از نظر بیولوژیکی سریع جلو می رود ، موهایش سفید می شود ، نازک می شود یا از بین می رود ، پهن می شود ، قاب اسکلت خم می شود و خم می شود.

بدون شک Corbynistas-baby boom فکر می کند که هم در لباس و هم در ایدئولوژی خود با جوانان همچنان در ارتباط هستند. در حقیقت آنها با روشهای نسبتاً دلگیرانه نشان می دهند که چقدر از جوانان طلاکاری شده خود فاصله گرفته اند.

در کنفرانس حزب محافظه کار شنیده شده است: “آیا شما هنوز ترزا را از نظر اجتماعی می بینید؟” “نه از وقتی که شوهرم را اخراج کرد”.