اولین چیزی که در بیرمنگام مشاهده می کنید این است که حزب محافظه کار ناامیدانه در مورد Brexit اختلاف نظر پیدا کرده است. دولت (در حال حاضر) بر سر چکرز متحد است. بیشتر افراد باوفای حزب از آن متنفرند. در تاریخ 30 سپتامبر صدها نفر بیش از یک ساعت در صف ایستادند – صف که از پله ها پایین می رود. افرادی که در مکالمات متحرک حبس شده اند – برای شنیدن سخنرانی هشت رهبر برجسته Brexite در “یک گردهمایی کنفرانس” که توسط یک وب سایت طرفدار Brexit ، Brexit Central برگزار شده است. برای سوزاندن اعتبار “مهمانی در یک حزب” Brexit Central برای شرکت کنندگان یک روبان بنفش جایگزین نوار آبی معمولی صادر شده توسط حزب Tory برای آویختن مهمترین کنفرانس ها کرد.
حزب محافظه کار همیشه اتحادی از آنچه می توان شهر و کشور نامید بوده است. شهر متشکل از مشاغل بزرگ و مالی بزرگ است. این شرکت (در بیشتر موارد) به بازارهای جهانی و سیاست های اقتصادی لیبرال اعتقاد دارد. کشور متشکل از گروههای کشوری و بورژوازی استانی است. این سازمان معتقد است که همه چیزهایی که در انگلیس از املاک کشور گرفته تا شهرهای بازار بهتر است حفظ شود. این “محافظه کاری ویلا” بنیامین دیزرائیلی و “دموکراسی مالک مالک” استنلی بالدوین است. Brexit از طریق این اتحاد مربی و اسب را رانده است. فراکسیون بیشتر کشور تصمیم دارد صدای خود را در بیرمنگام به گوش برساند.
حزب کارگر در لیورپول بسیار متحدتر به نظر می رسید: انرژی در کنفرانس بیشتر با “جرمی” بود تا مخالف او. اما این چیزی توهم بود. این حزب در مورد Brexit اختلاف نظر عمیقی دارد. حزب کارگر به اندازه یک توری ها یک اتحاد ناپایدار است: این بار بین روشنفکران طبقه متوسط و طبقه کارگر دستی. یا آنچه سیدنی و بئاتریس وب “کارگران با مغز” و “کارگران با دست” می نامیدند. Brexit همچنین یک مربی و اسب را از طریق این اتحاد رانده است: “کارگران با دست” اغلب به Brexit رأی می دهند در حالی که “کارگران با مغز” اکثراً به آن رأی می دهند. اینکه آیا این موضوع تنش اقتصادی بین این دو گروه را آشکار کرده است جای بحث دارد: بسیاری از اقتصاددانان فکر می کنند که Brexit بیشترین ضربه را به کلاسهای کار دستی خواهد زد (و این هفته تویوتا پس از یک Brexit سخت صداهای نگران کننده ای درباره عدم توانایی خود در فعالیت در انگلیس منتشر کرد). اما قطعاً یک تنش فرهنگی را آشکار کرده است: “کارگران مغز” “کارگران با دست” را به عنوان احمق ، متعصب ، بیگانه ستیزی و نژادپرستانه محکوم می کنند.
این حزب همچنین در مورد کربینیسم اختلاف نظر بیشتری نسبت به کنفرانس لیورپول – یا تجمع چهار روزه – دارد. نمایندگان حزب کارگر بارها تلاش کرده اند تا از شر آقای کوربین خلاص شوند تا از فرماندهی او در ماشین آلات حزب ناامید شوند. بسیاری از اعضای قدیمی حزب کارگر احساس می کنند که حزب “آنها” از آنها دزدیده شده است. دلیل ظهور وحدت این است که چپ “نرم” چنین کم نظیری را حفظ کرده است. نمایندگان “بلرایت” یا از لیورپول دور ماندند یا در جلسات حاشیه ای تمرکز کردند. وحدت در لیورپول وحدت حزبی نبود که پشت رهبر خود جمع شود. این وحدت جناحی بود که حزب را به دست گرفته و رقبای خود را مجبور به عقب گرد و دویدن کرده است.
